LET OP: DE ECHTE JODEN ZIJN NIET DE KHAZAREN!
De meeste joden stammen niet af van de oude Israëlieten, maar van bekeerde Berbers, Jemenieten en, vooral, Khazaren!
Het verhaal van het Chazarenrijk is meer dan een leuk weetje uit de
geschiedenis van Eurazië.
De episode blijft vele eeuwen later immers
opduiken in mythes en in ideologische controverse. Op de Krim en in de
Kaukasus leven bijvoorbeeld nog altijd kleine groepen Turkstalige,
keraïtische joden die prat gaat op hun vermeende Chazaarse wortels.
De
vraag is ook of herinneringen aan de 'joodse Chazaren' en hun
slavenjachten in de Slavische gebieden het antisemitisme in het oosten
van Europa hebben gevoed. De periode staat echter vooral centraal in een
controverse rond de eigenlijke ontstaansgeschiedenis van het joodse
volk en de legitimiteit van de zionistische idee.
De zogenaamde 'Chazarenthesis' stelt, dat de Centraal- en Oost-Europese Asjkenazische joden – en dus de meerderheid van de joden in de wereld – afstammen van de joodse Chazaren en van bevolkingsgroepen die in de middeleeuwen door hen werden bekeerd tot het judaïsme. En niet van de joodse stammen die in de oudheid onder Romeinse heerschappij uit Israël werden verdreven en vele honderden jaren verspreid leefden.
De stelling, die in de negentiende en de vroeg-twintigste eeuw opgang maakte onder een aantal joodse en niet-joodse historici en op een bepaald ogenblik populair was onder sovjet-historiografen, werd in 1976 gepopulariseerd door de Brits-Hongaarse schrijver Arthur Köstler.
In zijn boek 'De dertiende stam' beweert Köstler dat de joodse Chazaren na de ondergang van hun rijk westwaarts migreerden naar het huidige Oekraïne, Wit-Rusland en Polen en vandaar naar West-Europa. Daar vormden ze de kern van de joodse populatie en bekeerden ze de Slavische en Germaanse bevolkingsgroepen met wie ze zich vermengden.
Köstler, zelf joods, wilde met zijn boek de raciale basis van het antisemitisme onderuit halen en zo het antisemitisme zelf bestrijden.
Dertig jaar later probeerde de Israëlische historicus Schlomo Sand in zijn werk 'Hoe het joodse volk werd uitgevonden' aan de hand van talrijke auteurs en historisch materiaal aan te tonen dat de meeste joden niet afstammen van de oude Israëlieten, maar van bekeerde Berbers, Jemenieten en, vooral, Chazaren.
Sand wilde in zijn werk, dat eerst in het Hebreeuws en vervolgens in tal van vertalingen verscheen, vooral het groeiende exclusief-joodse Israëlische nationalisme, dat uitgaat van een eenheid en afstammingsrechten van het joodse volk, op de korrel nemen. De stellingen van Köstler en Sand werden, samen met het onderzoek van de Israëlische geneticus Eran Elhaik die concludeerde dat joden gemengde semitische, Kaukasische en Oost-Europese wortels hebben, in geen tijd spek naar de bek voor diegenen die het bestaansrecht van Israël betwisten.
Immers, als de asjkenazische joden, onder wie de moderne zionistische
idee is ontstaan en die het gros van de immigranten naar Israël gingen
vormen, afstammen van bekeerde Kaspische Turken die geen afstammingsband hadden met de Israëlieten uit de oudheid, betekent dat, dat de kernidee van het zionisme,
een natuurlijk-historisch recht van de joden op terugkeer naar Israël,
gewoon niet klopt.
Köstler en Sand kregen met hun bestsellers bakken
kritiek tot en met aantijgingen van antisemitische zelfhaat over zich.
Hun critici benadrukken dat het werk van Köstler en Sand een politiek
oogmerk hadden – ook al was dat niet met de slechtste bedoelingen –
eerder dan een louter objectief-wetenschappelijk.
Ze betwisten dat de Chazaren, of minstens hun krijgsaristocratie, joods waren, en wijzen naar tegenstrijdigheden in reisverslagen en kronieken, de twijfelachtige geloofwaardigheid van sommige bronnen en het al bij al vrij beperkte archeologische bewijsmateriaal.
Toch zijn er aanwijzingen dat het Chazarenrijk wel degelijk een culturele en politieke band had met het judaïsme. En doorheen de geschiedenis waren er wel degelijk joodse populaties die joods werden door bekering en niet door Israëlitische afstamming. De meeste Turkse volkeren in de geschiedenis wisselden de steppereligies voor de islam of voor een mengvorm tussen islam en animisme. Dat sommigen judaïsme kozen, is erg atypisch, maar in de beschreven omstandigheden mogelijk. Tot slot werpen een aantal critici van de Chazarenthesis op dat er misschien wel joodse Chazaren waren, maar te weinig om de voorouders te kunnen zijn van de erg omvangrijke asjkenazisch-joodse populatie van Polen, Oekraïne en Wit-Rusland. Dat is inderdaad de vraag, ook omdat niemand de echte omvang van de joods-Chazaarse populatie kent. Na de instorting van hun rijk hebben losse groepen gejudaïseerde Chazaren mogelijks bestaande joodse bevolkingsgroepen in Oost-Europa en het Zwarte Zeegebied vervoegd en zijn zij erin opgegaan, eerder dan dat ze de basis legden van de ooit erg omvangrijke Centraal- en Oost-Europese joodse bevolking.
Fragment uit een kaart van Europa in de tijd van Karel de Grote met bovenaan in het midden het Chazarenrijk, uit Karl von Spruner's "Historisch-Geographischer Schul-Atlas", 1874.
*** OPENBARINGEN AAN DE BEVOLKING ***
Word lid van onze Waarheidskrant en van het onderstaande Telegram kanaal wanneer U op de hoogte wilt blijven van de Openbaringen aan de bevolking.
Telegram kanaal ► https://t.me/openbaringen