OVER OSAMA BIN LADEN

De overgrote meerderheid van de wereldbevolking weet niet dat Osama Bin Laden in de jaren tachtig voor de CIA werkte!

Snowden beweert dat Osama Bin Laden nog leeft!

Voormalige CIA-medewerker Edward Snowden heeft gezegd dat hij bewijs heeft dat aantoont dat Osama Bin Laden, die zogenaamd in 2011 in Pakistan gedood is door Amerikaanse Special Forces, nog springlevend is. In een interview met de Moskou Tribune, heeft Snowden gezegd dat Osama in de Bahama's leeft en nog steeds op de loonlijst van de CIA staat.

Snowden vertelde de krant: "Ik heb documenten die bewijzen dat Bin Laden nog steeds op de loonlijst van de CIA staat. Hij ontvangt nog steeds meer dan $100,000 per maand, dat via enkele front-organisaties en -corporaties direct naar zijn bankrekening in Nassau wordt doorgesluisd. Ik weet niet zeker waar hij nu is maar in 2013 leefde hij een rustig leven met zijn vijf vrouwen en vele kinderen."

Snowden, die nu als vluchteling in Rusland woont, ontvluchtte de VS nadat hij in 2013 documenten naar de media had gelekt over het massale afluisterprogramma van de NSA.

Het verslag meldde ook dat Snowden al eerder enkele niet gerapporteerde beschuldigingen over Osama Bin Laden had gemaakt. Snowden beweert ook dat de CIA de in scene gezette dood van de voormalig leiden van Al-Qaeda heeft georkestreerd. Hij stelt dat Osama met zijn familie naar een geheime locatie op de Bahama's was vervoerd.

De Amerikaanse overheid heeft een spionage-aanklacht tegen Snowden ingediend vanwege het onthullen van geheime NSA-dosumenten naar de pers.

Bron ► https://www.ellaster.nl/2016/02/05/snowden-beweert-osama-bin-laden-nog-leeft/

Bin Laden en Al Qaeda

De verloren huurlingen van de CIA

Eind jaren zeventig voelde de Sovjet-Unie zich genoodzaakt troepen naar Afghanistan te sturen om het geallieerde regime daar aan de macht te houden. De VS zagen dit als een bedreiging voor hun geopolitieke belangen in de Golfregio en zochten naar manieren om de Sovjetinvloed terug te dringen. Ze vonden het juiste gereedschap in hun traditionele bondgenoot, Pakistan. Onder grote invloed van de nationale veiligheidsadviseur van Jimmy Carter, Zbigniew Brzezinski, begon de steun voor de moedjahedien vanuit Pakistan. Naarmate het aantal Sovjetslachtoffers toenam, zag Brzezinski al snel een kans om de Russen in een bloedige uitputtingsoorlog te betrekken - een soort Afghaans Vietnam. In een interview dat hij lang na het begin van het terreurbewind van de Taliban gaf, bevestigde hij hoe tevreden hij was met deze ontwikkeling: "Wat was belangrijker in het licht van de wereldgeschiedenis? De Taliban of de ineenstorting van het Sovjetimperium? Een paar gealarmeerde moslims of de bevrijding van Midden-Europa en het einde van de Koude Oorlog?"

Maar het verhaal kwam echt op gang met de regering van Ronald Reagan, die de Sovjet-Unie had geïdentificeerd als de "bakermat van het kwaad" en terroristen in Afghanistan, Angola, Cambodja en Midden-Amerika in het kort beschreef als "vrijheidsstrijders", zolang ze maar vielen de communisten of wat dan ook aan. De Amerikaanse regering gaf tussen 1978 en 1992 minstens zes miljard dollar uit aan deze niet-verklaarde oorlog. Saoedi-Arabië betaalde waarschijnlijk weer evenveel, maar het was een geheime operatie, wat betekent dat de CIA direct contact met zijn protégés vermeed en gebruikte de Pakistaanse geheime dienst ISI (Inter Services Intelligence) als tussenpersoon.

Toch waren de miljarden dollars van de VS en de Golfstaten natuurlijk niet genoeg om de oorlog en de wensen van de regionale krijgsheren te financieren. Dus begonnen de moedjahedien de boeren in de gebieden die ze controleerden te bevelen papavers te planten. De geoogste opium werd vervolgens door hen als een soort "revolutionaire belasting" geïnd en via Pakistan op de wereldmarkt verkocht. Voor de oorlog werd in Afghanistan slechts een kleine hoeveelheid opium verbouwd voor de lokale markt. Daarna werd Afghanistan de belangrijkste leverancier van de wereldmarkt, wat uiteraard ook zijn weerslag had op de eigen bevolking, waar het aantal heroïneverslaafden steeg van bijna nul in 1979 tot 1,2 miljoen in 1985. De moedjahedienleider en ISI vestigden zich als een van de grootste producenten en handelaren - Protegee Gulbuddin Hekmatyar. De productie en distributie in Pakistan stonden onder bescherming van de almachtige ISI en de CIA blokkeerde onderzoeken door de Amerikaanse DEA (Drug Enforcement Agency). Maar waar gepland zijn er chips, of zoals Charles Cogan, de CIA-directeur die verantwoordelijk is voor deze operaties, het later verwoordde: "Onze belangrijkste missie was om zoveel mogelijk schade toe te brengen aan de Sovjets. We hadden niet echt de middelen of de tijd om te besteden aan een onderzoek naar de drugshandel [...] Ik denk niet dat we ons hiervoor hoeven te verontschuldigen. Elke situatie heeft zijn gevolgen."

Welnu, de Amerikanen waren in ieder geval al sinds de oorlog in Vietnam bekend met dit soort "uitval", toen ze op dezelfde manier hun Meos-huurlingen in Cambodja financierden. Het steunen van de Contra's in Nicaragua verschilde alleen daarin dat het over de cocaïnehandel ging - daar kon Noriega zeker veel over vertellen. De CIA veroorzaakte veel ernstiger problemen toen ze halverwege de jaren tachtig het voorstel van de ISI accepteerde om wereldwijd Arabische vrijwilligers te rekruteren en op te leiden voor de jihad tegen de Sovjet-Unie. Ongeveer 100.000 militante moslims zouden naar Pakistan zijn gekomen om geïndoctrineerd te worden in koranscholen die met Saoedisch geld werden gefinancierd. Velen van hen namen deel aan de gevechten in Afghanistan, anderen zouden dienen om de oorlog naar de zuidelijke republieken van de Sovjet-Unie te voeren of om te vechten voor de aanspraak van Pakistan op Kasjmir.

Nu de Sovjet-Unie zelf een oorlogsdoelwit was geworden, had de CIA alle reden om onopvallend te blijven. Geld en materialen werden via de Pakistaanse inlichtingendienst geleverd aan een organisatie genaamd MAK, die verantwoordelijk was voor de distributie in Afghanistan. In 1989 verzekerde Bin Laden zich van de macht en invloed als hoofd van de MAK. Desalniettemin werkte de functiescheiding zo goed dat zowel Bin Laden als de CIA later met een gerust geweten konden beweren dat ze nooit iets met elkaar te maken hadden gehad. Maar de verliezen van de Arabische vrijwilligers waren verwoestend en ze zouden de oorlog naar de steden moeten voeren. Dus hadden ze specialisten nodig om hen te trainen in guerrillaoorlogvoering, stedelijke oorlogsvoering en de kunst van terroristische aanslagen. Hier werden eigenlijk enkele trainers van de Amerikaanse Special Forces Green Barets gebruikt. Amerika's meest loyale bondgenoot, Groot-Brittannië, stuurde ook enkele mannen van de SAS, die relevante knowhow in Noord-Ierland hadden verzameld. Een van deze SAS-instructeurs, die ook op directe gevechtsmissies in Afghanistan ging, merkte later cynisch op: "De mullahs vertelden hen dat als ze gedood werden in de jihad, ze een plaats zouden hebben aan de rechterhand van Allah. Dat zou zo kunnen zijn. Maar deze mannen werden massaal weggevaagd. Toen ik bij hen kwam, moet er aan de rechterkant van Allah een behoorlijke menigte zijn geweest.'

Een van de topmensen voor de terreuroorlog in de steden - Ali Mohammad - kwam uit de VS. Ali Mohammad is geboren in Egypte, had daar in het leger gediend en emigreerde vervolgens naar de Verenigde Staten. Daar trad hij in 1985 toe tot het Amerikaanse leger en leerde tijdens een speciale training in Fort Bragg veel over het maken van autobommen en terroristische aanslagen als Groene Baret. Uiteindelijk was hij klaar om een ​​paar jaar les te geven aan de JFK Special Operations Warfare School. In 1989 verliet hij het leger en begon - zeker niet zonder medeweten van zijn voormalige werkgevers, waarschijnlijk onder hun discrete leiding - islamitische fundamentalisten op te leiden in guerrillaoorlogvoering in New Jersey, die vervolgens naar Afghanistan werden gestuurd. Tegelijkertijd maakte hij verschillende reizen naar Pakistan en Afghanistan om daar zijn kennis te verspreiden. Hij klom al snel op tot Bin Ladens speciale operatieman en hielp hem een ​​nieuwe basis te vestigen in Khartoum, Soedan. Uiteindelijk werd hij in 1998 gearresteerd door de FBI, omdat hij verantwoordelijk werd gehouden voor de aanslagen op de Amerikaanse ambassades in Kenia en Tanzania.

Osama Bin Laden kwam in 1980 naar Afghanistan om tegen de Sovjets te vechten. Aangezien hij echter uit de familie van een superrijke Saoedische bouwmagnaat kwam en zelf was opgeleid tot ingenieur, mocht hij niet het simpele kanonnenvoer aan het front versterken, maar bevoorradingsdepots, trainingskampen, bevoorradingsroutes opzetten. , train rekruten en, last but not least, zamel geld in. Met directe hulp van de ISI en indirecte hulp van de CIA werden onder zijn leiding tienduizenden moslims getraind en de strijd in gestuurd. Tegelijkertijd hield hij de geldstroom van de Arabische oliestaten op gang, waar ook de CIA goed nota van nam. In tegenstelling tot de lokale Afghaanse krijgsheren had hij de rol van een echte condottiere, wiens macht berustte bij zijn troepen, die hij zelf had gerekruteerd, opgeleid en betaald. Hij had waarschijnlijk nog steeds in deze positie kunnen zitten als hij zich niet eindelijk tegen zijn geheime werkgevers in Saoedi-Arabië en de VS had gekeerd, zoals zoveel huurlingenleiders voor hem.

De historische context:

Het gaat natuurlijk te ver om van Bin Laden een huursoldaatleider in Amerikaanse dienst te maken. Desalniettemin begon hij zijn carrière in precies deze rol. En wie de rekrutering van de zogenaamde Noordelijke Alliantie voor Amerikaanse diensten in de oorlog tegen de Taliban nader bekijkt, ontdekt ook hier genoeg overeenkomsten. Naar de huidige mening zijn "huurlingen" altijd de anderen; de strijders van hun eigen factie daarentegen zijn "vrijheidsstrijders" of "patriotten". Als het hele verhaal in een grotere historische context wordt geplaatst - en het gaat ons om niets minder - kan er een illustere afstamming voor Bin Laden worden getrokken. We willen ons hier echter beperken tot enkele hoogtepunten. Allereerst is er Odoacer, die als leider van de Germaanse huurlingen in het West-Romeinse rijk in 476 de laatste keizer afzette en zich daarna tot koning liet verheffen. Byzantium stuurde toen Theodoric, die Odoaker versloeg en vermoordde, maar alleen om onafhankelijk te worden. In de 11e eeuw begonnen de Hauteville ook hun carrière als Byzantijnse huurlingen en vormden ze hun eigen koninkrijken uit het ineenstortende rijk in Zuid-Italië. In de renaissance ontmoeten we dan Jacobo Attendolo - genaamd Sforza - de boerenzoon uit Romagna, wiens nakomelingen opgroeiden tot hertogen van Milaan. Toen kwamen de Spaanse conquistadores, die natuurlijk ook hun eigen rijken in Zuid-Amerika veroverden voor de Heilige Kerk en het vaderland. Tijdens de Dertigjarige Oorlog veroverde Bernhard von Weimar de Elzas met Frans loon, dat hij ook van plan was te behouden totdat Richelieu hem liet vergiftigen. In 1801 leidde de Albanese avonturier Mehmet Ali een groep Albanese huurlingen in Turkse dienst naar Egypte, waar hij de macht greep nadat de Fransen zich hadden teruggetrokken en daar met succes standhielden tot het einde van zijn dagen.

Deze lijst zou bijna voor onbepaalde tijd kunnen worden voortgezet en we zullen ook aparte artikelen aan het een of het ander wijden. Samenvattend kan echter worden gesteld dat ze allemaal zijn begonnen als huurlingenleiders, maar uiteindelijk de geschiedenisboeken hebben gevonden als grote helden, idealisten, strijders voor de enige religie die redding kan brengen of grondleggers van grote dynastieën.

Men zou ook kunnen tegenwerpen dat idealisten en patriotten, zelfs religieuze fanatici, heel moeilijk als huurlingen te gebruiken zijn. Maar ook hier zijn de historische voorbeelden legio. Op alle slagvelden in Europa in de 17e eeuw zijn vluchtende hugenoten te vinden, later gevolgd door de katholieke Ieren. Een bijzonder beklagenswaardig geval zijn de Polen, die onder Napoleon vochten om hun vaderland te bevrijden, en vervolgens, toen Napoleon opnieuw vrede sloot, standrechtelijk naar Haïti werden gestuurd om daar de slavenopstand neer te slaan, de meesten bezweken aan koorts. Na de mislukte revoluties in Europa in 1848 zijn hun veteranen in ballingschap te vinden in de Zwitserse Garde, het Vreemdelingenlegioen en in de talrijke postkoloniale oorlogen in Latijns-Amerika. Een relatief recent voorbeeld werd in 1998 in de pers vermeld. De Belgische huurlingenleider Christian Tavernier bood de ex-president van de Centraal-Afrikaanse Republiek een bataljon Rode Khmer aan, die nu blijkbaar hun brood moeten zien te verdienen op de vrije markt.

De Arabische vrijwilligers van Bin Laden zijn misschien bereid te sterven voor hun idealen en alleen voor hen. Maar aan het eind van de dag hebben ook zij iemand nodig om hen te beschermen en te voeden. Als ze dan jarenlang hebben gevochten voor zwarthandelaren op de Balkan, Tsjetsjeense of Koerdische krijgsheren of Afghaanse drugsdealers, zijn het echte huurlingen geworden die niet meer vragen naar moraal maar naar betaling. Je vindt er waarschijnlijk weer wat op de loonlijst van de CIA.

Bron: https://www.kriegsreisende.de/wieder/alkaida-cia.htm