Het
kan niet zo zijn, dat er een sadistisch pedonetwerk al rond 1982 met
Prins Claus, Joris Demmink, hofadvocaat Frits Salomonson en de beruchte
Ger van Roon van het Rolodex netwerk actief is in onder meer Amsterdam,
Den Haag, Rotterdam en Zandvoort, dat ik dan tot in den treure wordt
belazerd, gestalkt, vergiftigd met zogenaamde dwangmedicatie en
achtervolgt met valse aanklachten en onrechtmatige zaken. Slachtoffer Robert van de Luitgaarden over het pedokabinet Schoof en sadistisch kindermisbruik in Nederland en de onrechtstaat: https://www.youtube.com/watch?v=mwzteWt9218
CLAUSGATE 1982:
ORANJE AAN ZIJDEN DRAAD 1
Enige
maanden geleden ontving deze website een zeer interessante tip van een
buitengewoon 'welingelichte bron': rond 1980 vond er een werkbezoek
plaats van drie kamerleden aan New York. Doel van het bezoek was de
mogelijkheden te bestuderen van kabeltelevisie, destijds een nieuwe en
revolutionaaire ontwikkeling. De delegatie bestond uit drie
media-woordvoerders: A. Kosto (PvdA), L. Hermans (VVD) en P. van de
Sande (CDA). Toen er werd verzameld voor de vlucht terug op het
vliegveld, kwam van de Sande niet opdagen. Uiteindelijk arriveerde hij
met een rood hoofd vlak voor het sluiten van de gate. "Er is een ramp
gebeurd" aldus Van de Sande. "Ik heb een telefoontje gehad. Ik kan en
mag er absoluut niets over zeggen." Maar eenmaal opgestegen was het snel
afgelopen met de discretie van het CDA-kamerlid. Het 'telefoontje'
bleek afkomstig van R. Lubbers, fractievoorzitter van het CDA in de
Tweede Kamer. Van de Sande: "Het ging over Claus. De prins-gemaal wordt
voortdurend gesignaleerd in homo-gelegenheden en in bepaalde clubs. Hij
wordt gechanteerd. De situatie is onhoudbaar geworden. Nederland staat
op instorten. Iedereen in Den Haag is radeloos, redeloos en reddeloos."
Het
verhaal van deze bron sluit vrijwel naadloos aan bij een verhaal dat in
1983 door een Nederlandse journalist werd geschreven voor het Duitse
tijdschrift Der Spiegel. Het verhaal is in kleine kring bekend onder de
titel Linksgestrickt hetgeen betekent: 'van de verkeerde kant'. Het
verhaal –in het Duits- kwam voor het eerst in de openbaarheid via de
journalisten Ton Biesemaat en Stan de Jong. Het verhaal schetst de
countouren van een 'hofdrama' waarbij de affaire-Hofmans verbleekt.
'Clausgate' was zelfs dermate explosief, dat de auteur er niet in
slaagde het artikel gepubliceerd te krijgen in Der Spiegel, iets wat in
1956 inzake 'Hofmans' wel was gelukt. Deze website presenteert in vier
delen de eerste Nederlandse vertaling van het 'Clausgate-artikel' uit
begin 1983. Starring: Hans Wiegel, Dries van Agt, Laurens-Jan
Brinkhorst, Ed Nijpels, Frits Salomonson en anderen.
Op 2
september 1982 berichtte de Rijks Voorlichtings Dienst (RVD), het
communicatie-kanaal van de Nederlandse regering in Den Haag, dat Prins
Claus was opgenomen in het Radboud-ziekenhuis in Nijmegen. Daar zou de
prins worden onderworpen aan een medisch onderzoek onder leiding van
prof. dr. S. J. Nijdam, specialist in de psychiatrie. Nieuwsfoto's uit
die tijd maakten reeds duidelijk, dat Claus fysiek en psychisch in
slechte conditie verkeerde. Op 5 september keerde hij terug naar Huis
ten Bosch , de koninklijke residentie te Den Haag, waar op de zesde
September zijn verjaardag werd gevierd in familiekring. Maar de dag
daarna was hij alweer op weg naar Nijmegen. In de drie weken
daaropvolgend kwam weinig nieuws naar buiten, maar schijnbaar was er
enige grond voor optimisme.
Op 1 november maakte de RVD bekend,
dat Claus naar Basel was gegaan voor een specialistische behandeling in
de locale universiteitskliniek. De behandelend arts aldaar was prof. dr.
P. Kienholz, die internationale faam genoot als specialist in
'depressieve storingen'. De professor schreef rust voor alsmede
vitamine-preparaten, een gedragstherapie en een hormonen-behandeling om
zijn patient weer snel op de benen te krijgen. Opnieuw verschenen er in
de pers optimistische berichten: het zou niet al te lang meer duren
voordat een genezen prins zou terugkeren in de schoot van zijn familie.
Op
12 oktober bezocht ZKH Beatrix hem voor het eerst in Basel. Op 25
oktober reist Claus voor enige dagen naar Nederland, maar reeds op de
28ste was hij weer terug te Basel om zijn behandeling voort te zetten.
In de tussentijd werden de voorbereidingen getroffen voor een reeds lang
tevoren gepland staatsbezoek van het koninklijk paar aan Engeland.
Juist op dit wat ongelukkige moment wijst de rechtbank te Den Haag
vonnis in een reeds lang voortslepende zaak. In het begin van 1981 ging
Claus als functionaries van het Ministerie voor
Ontwikkelingssamenwerking naar India als leider van een delegatie die
zou gaan spreken over Nederlandse ontwikkelingsprojecten. De enige
Nederlandse journalist die voor deze missie was geaccrediteerd, was
Willem Oltmans, een geode bekende van het hof. Maar tijdens de missie
werd Oltmans de toegang ontzegd tot een gesprek tussen Claus en Indische
journalisten; terug in Nederland ging Oltmans hierover procederen
waarbij hij ook Claus dagvaarde. Na lang touwtrekken over de vraag of
Claus zou moeten worden voorgeleid, werd uiteindelijk besloten dat dat
juridisch zou kunnen en in april 1982 legde hij voor de rechtbank een
verklaring af. Oltmans verloor de zaak. De rechter was van oordeel dat
de Prins in zijn recht stond, Otmans te weren van een persconferentie
als hij zulks wenselijk achtte. Het bleef duister, op grond van welke
argumenten Oltmans werd geweerd. Waren deze van politieke aard? Speelde
de homoseksuele geaardheid van de journalist een rol? Alle betrokkenen
zwegen en zwegen. Oltmans ging in hoger beroep. Op 11 november 1982
diende deze zaak. Oltmans verloor opnieuw. EINDE DEEL 1.
CLAUSGATE 1982:
ORANJE AAN ZIJDEN DRAAD 2
Tijdens
het genoemde staatsbezoek aan Engeland van 16 tot en met 19 november
1982 was het voor Claus niet mogelijk alle programma-onderdelen bij te
wonen. Het was zichtbaar dat hij hevig leed. Op 29 november bevond hij
zich opnieuw te Basel onder het toezicht van prof. Kienholz. Intussen
van Claus wereldnieuws geworden. Mede daardoor werd ook zijn verblijf in
het Oostenrijkse Lech, waar hij met zijn familie kerstvakantie vierde,
tot een kwelling. Horden fotografen volgden hem bij elke stap. Rond deze
dagen begonnen berichten te circuleren dat de prins-gemaal helemaal
niet meer zou terugkeren naar Den Haag en de rest van zijn leven zou
willen doorbrengen buiten de openbaarheid op Slot Drakesteyn of te Lage
Vuursche.
Op 17 januari 1983 verlaat Claus Zwitserland en wordt
ondergebracht in het St. Laurensziekenhuis in Breda. Hij betrekt aldaar
een grote kamer in een pavillioen. In de gang staan beveiligers op de
uitkijk. Bij tijd en wijle maakt hij een wandeling door de bossen en
volgens het roddelblad Prive spelt hij bij gelegenheid een partijtje
Bridge met enige notabelen uit de region. Zijn genezing lijkt echter
allerminst aanstaande. Het weekeind van 19 en 20 februari brengt hij met
zijn familie door op lot Drakesteyn. Daar valt de beslissing, dat hij
zal terugkeren naar Basel. En die maandag reist hij inderdaad naar
Zwitserland. De pers bericht thans, dat het minimaal een jaar zal duren
voordat Claus hersteld zal zijn van de symptomen van zijn ziekte. Een
triest perspectief voor de man die het ook in zijn eerdere leven al zo
moeilijk heeft gehad.
Prins Claus: de biografie
Claus werd
geboren op 6 september 1926 als Claus-Georg Wilhelm Otto Friedrich Gerd
von Amsberg in Dottingen. Hij was de enige zoon van Claus von Amsberg
en barones Gosta von dem Bussche-Haddenhausen en bracht zijn jeugd door
op een Duits-Engelse plantage in Tanzania waar zijn vader bedrijfsleider
was. Samen met zijn zes zusters kreeg hij een klassiek-Duitse opvoeding
die in 1933 leidde tot het lidmaatschap van de Hitlerjugend. De
'partij' was ook in Tanzania, destijds een Brits protectoraat, zeer
actief.
Op zijn twaalfde werd Claus naar Duitsland gestuurd. Het
is dan 1938 en Chamberlain pakt zijn koffers voor zijn reis naar
Munchen. Het lijkt geen ideale tijd om een kind uit het rustige
Oost-Afrika naar Duitsland te sturen voor zijn verdure opvoeding. Maar
zijn national-socialistische ouders zien dat heel anders. Claus komt
terecht op de Balten-school, een internaat dat vol zit met prinsen,
graven en baronnen, op een eiland voor de kust van Pommern. De jongen
heeft het zwaar, ondermeer door zijn afwijkende gedrag dat hem de
bijnaam 'de Engelsman' oplevert. Hij was te week, te elegant,
eigenschappen die in dat Spartaanse milieu niet hoog staan
aangeschreven. Meer dan eens werd hij mishandeld en voortdurend moest
hij zich het gepest en gesar van zijn medeleerlingen laten welgevallen.
Uiteindelijk grijpt zijn grootmoeder in: ze haalt Claus naar zich toe in
Bad Doberan en vanaf Pasen 1943 bezoekt hij aldaar het gymnasium.
Maar
door de oorlog zal dat niet lang duren. Reeds in oktober 1943 staat
Claus op de kust bij de stad Kiel achter een machinegeweer. Na een korte
inzet in Koningsberg belandt hij bij de 90ste Panzergrenadierendivision
in Noord-Italie. Op 29 april 1945 wordt Claus in het zwarte uniform van
de Totenkopf-divisie door de Amerikanen krijgsgevangen gemaakt. Na een
soort examen krijgt van de Engelsen een clearing en werkt hij enige tijd
als chauffeur en tolk totdat hij zich weer kan gaan wijden aan zijn
studie. Deze studie diende hij overigens via allerlei bijbaantjes zelf
te financieren omdat zijn ouders in 1947 compleet berooid uit Tanzania
terugkeerden naar Duitsland. De oorlogjaren hadden zijn door moeten
brengen achter prikkeldraad.
Vanuit zijn harde tijd op de
Balten-school had Claus enige hechte vriendschappen overgehouden.
Tijdens zijn tijd als rechtenstudent te Hamburg bewoont hij een etage
met graaf Ferdinand von Bismarck. Hij neemt deel aan studentenfeestjes,
maar altijd met de nodige reserves en over amoureuze avonturen in de
die jaren is niets bekend.
In 1956 studeert Claus af. Hij
ambieert een carriere als diplomaat en volgt een opleiding in Bonn. In
mei 1958 slaagt hij voor zijn 'diplomaten-examen' en zijn eerste
aanstelling is die van derde secretaris in de Dominicaanse Republiek.
Claus von Amsberg werkt met volle inzet en zijn carriere verloopt
voorspoedig; in 1962 wordt hij tweede secretaries in Ivoorkust en de
rechterhand van de ambassadeur. Dan wordt hij, eind 1962, teruggeroepen
naar Duitsland.
Het is oudejaarsavond. Claus is uitgenodigd door
Heinrich von Oeynhausen-Sierstdorff op zijn kasteel in Bad Driburg. Ook
enkele van zijn vrienden zijn van de partij zoals prins Richard zu
Sayn-Wittgenstein die nog kort daarvoor door Nederlandse media was
genoemd als huwelijkskandidaat voor prinses Beatrix. Toen het feestje
reeds aardig op stoom was, werden nog enkele gasten aangekondigd: prins
Bernhard en zijn dochters Beatrix, Irene en Margriet. Het is de eerste
ontmoeting tussen Claus en Beatrix.
In de loop van 1963 wordt
Claus gestationeerd te Bonn in de functie van 'plaatsvervangend hoofd
economische betrekkingen Afrika ten zuiden van de Sahara'. In deze
hoedanigheid reist hij regelmatig naar Afrika. In juni 1964 vindt een
volgende ontmoeting plaats met Beatrix op het huwelijk van prinses
Tatjana zu Sayn-Wittgenstein en prins Mauritz von Hessen in Berleburg.
Bij die gelegenheid moet 'de beslissing' zijn genomen en reeds een week
later meldt Bernhard zich bij bondspresident Heinrich Lubke die zich
vanaf dat moment persoonlijk met de carriere van Claus gaat bezighouden.
Beatrix
en Claus ontmoeten elkaar steeds vaker, binnen en buiten de
openbaarheid. Bijvoorbeeld vlak voor kerst in 1964 toen Claus door
Bernhard was uitgenodigd voor een jachtpartij. Eind januari 1965 wordt
Beatrix uitgenodigd door de graaf en de gravin von Oeynhausen in Gstaad
terwijl ook Claus dan tot de gasten behoort. Op 6 mei 1965 verloven
Claus en Beatrix en op 10 maart 1966 vindt het huwelijk plaats in
Amsterdam na een jaar van politieke onrust over de 'Duitse Claus' en
zijn wellicht niet geheel brandschone oorlogsverleden. De huwelijksdag
wordt verstoord door rookbommen en rellen terwijl het volk
tegelijkertijd staat te klappen en te juichen. Claus weet het
Nederlandse volk echter snel voor zich te winnen door zijn
bescheidenheid en door in korte tijd veel beter Nederlands te leren dan
zijn schoonvader Bernhard. Als hij dan ook nog zorgt voor een mannelijke
troonsopvolger, voor het eerst in deze eeuw, wordt de ietwat houterige
Claus volledig geaccepteerd. Beatrix, Claus en hun tussen april 1967 en
oktober 1969 geboren zonen Willem-Alexander, Johan Friso en Constantijn
vormen in de ogen van de nieuwsgierige buitenwereld een volmaakte en
gelukkige familie. EINDE DEEL 2.
CLAUSGATE 1982:
ORANJE AAN ZIJDEN DRAAD 3
Claus
verkreeg veel erkenning voor zijn werk op de gebieden van de
ruimtelijke ordening en de ontwikkelingssamenwerking. Toen zijn vrouw
Beatrix na de troonsafstand van Juliana in 1980 de troon van het
Koninkrijk der Nederlanden besteeg, kreeg de prins-gemaal er nog eens
extra verplichtingen bij die zijn agenda meer dan vulden. Het gewicht
van zijn nieuwe takenpakket en de daarmee gepaard gaande verscherpte
beveiligingsmaatregelen moet de Prins behoorlijk hebben beperkt in zijn
bewegingsvrijheid. Dat klemde te meer, omdat hij duidelijk de
ondergeschikte werd van zijn vrouw. Volgens de officiele lezingen liggen
hier de oorzaken voor de zich reeds spoedig aandienende depressies.
Maar pas na twee jaar volgde de ineenstorting: na twee bezoeken aan de
VS in april en juni 1982 manifesteerden zich de eerste tekenen van
stress. Wat zou er gebeurd kunnen zijn? Was er inderdaad sprake van een
te hoge werkdruk, zoals van officiele zijde werd opgeworpen? Of had het
iets te maken met een gerucht, dat reeds enige tijd in omloop was, een
gerucht, als zou de Prins een homoseksuele relatie onderhouden?Juist
in deze dagen –een coincidentie?- gebeurden in Den Haag, het politieke
hart van Nederland, zeer merkwaardige zaken. Het begon met de plotse
verdwijning van de politieke buhne van Joop Wolff, lid van de tweede
kamer en een van de gezichten van de CPN, de Communistische partij van
Nederland. Wolff, een markante figuur in de Amsterdamse homo-scene,
legde zijn kamerlidmaatschap 'om gezondheidsredenen' van de ene op de
andere dag neer.Op 19 april 1982 nam de fractievoorzitter van de
liberale partij, de VVD, al net zo op stel en sprong afscheid van de
politiek en liet zich benoemen tot Commissaris van de Koningin in de
provincie Friesland, een 'uitblaasfunctie' voor politici van verdienste.
In
het kabinet Van Agt-I was Wiegel minister van Binnenlandse zaken van
1977 tot 1981 en in die hoedanigheid verantwoordelijk voor de BVD, de
geheime dienst. Het wekte verwondering dat de nog zo jeugdige
ex-minister verdween uit de politieke arena. Maar ook over Wiegel deden
verhalen de ronde dat hij een vaste bezoeker was van 'homo-locaties'.
Een
stroom van afzwaaiers volgde. Begin November 1982 gaf de absolute
nummer een van het CDA, de christen-democraten, de pijp aan Maarten: de
voormalig minister van Justitie en voormalig minister-president Van Agt
maakte bekend dat hij niet meer in aanmerking komt voor een post als
minister. Hij zit nog in de tweede kamer, maar een benoeming als
Commissaris van de Koningin, nu in Brabant, wordt elke dag verwacht. Als
reden voor zijn overhaaste vertrek noemt hij 'geestelijke uitputting'.
Op 9 november stapte ook Laurens-Jan Brinkhorst opens op, de
fractievoorzitter van de links-liberale D-66. Hij werd vertegenwoordiger
van de EEG in Japan. Brinkhorst van een intimus op het Hof, een
persoonlijke vriend. Hij introduceerde verschillende Amerikaanse
diplomaten op Slot Drakesteyn en fungeerde als een verbindingsman tussen
het Koninklijk Huis en televisie-ploegen uit Oost-Europa, bijvoorbeeld
ten tijde van de kronings-feesten van Beatrix.
Maar het echte
spektakel breekt los op 17 december 1982 als het weekblad De Tijd een
interview publiceert met de opvolger van Wiegel en de fractieleider van
de liberale VVD, Ed Nijpels. Toen Wiegel het partijleiderschap
neerlegde, werd de 32-jarige Nijpels door Wiegel als zijn opvolger naar
voren geschoven. Er waren nauwelijks tegenkandidaten, op een na: Rudolf
de Korte. Op het moment dat zijn partij de beslissing nam over de
opvolging van Wiegel, vierde Nijpels vakantie in Israel. Kort na zijn
terugkeer werd hij op het VVD-schild gehesen als fractievoorzitter.
Onder Nijpels boekte de VVD een spektakulaire verkiezingsoverwinning bij
de parlementsverkiezingen van September 1982 en werd regeringspartij.
Omdat een groep VVD-parlementariers minister werd, rukten evenzovele
kandidaten op de kieslijst op om hun vacante posities in het parlement
in bezit te nemen onder wie de voormalige Telegraaf-journalist Jaap
Metz. Maar dat ging niet zomaar, want Metz zou zijn verwikkeld in een
strafzaak die nog moest voorkomen. Voorlopig, zo meende men binnen de
VVD, zou Metz niet in aanmerking kunnen komen als kamerlid. Op het
moment dat binnen de VVD de discussie over Metz het hoogtepunt bereikte,
bevond partijleider Nijpels zich opnieuw voor vakantie in Israel. Metz
trok uiteindelijk aan het langste eind en legde op 22 november de eed
af. Maar opmerkelijke geruchten deden de ronde: Nijpels zou homosexueel
zijn en Jaap Metz zou zijn kamerzetel te danken hebben aan chantage van
zijn partijleider.
Als het weekblad De Tijd op 17 december een
interview publiceert met Nijpels ontstaat enorme opwinding. De Tijd
confronteert Nijpels met de genoemde geruchten en… Nijpels draait door.
En daarmee is het hek van de dam; door een reeks van 'welingelichte
bronnen' wordt de 'anderssoortige geaardheid' van de
VVD-fractievoorzitter bevestigd. Binnen de VVD is intussen een klopjacht
geopend naar de bron, de tipgever die De Tijd op dit hete spoor had
gewezen. De redaktie houdt de kaken stijf op elkaar. Maar in kleine
kring wordt zijn identiteit al spoedig bekend: R. de Korte. Met man en
macht wordt de hele affaire gedownplayed waarbij ook de omstandigheden
verloren gaan waaronder Jaap Metz reeds na drie maanden zijn zetel in
het parlement ter beschikking stelt. EINDE DEEL 3.
CLAUSGATE 1982:
ORANJE AAN ZIJDEN DRAAD 4
De climax: Claus gechanteerd, 'vollige Kaltstellung' enige oplossing
De
zaak-Nijpels is interessant, omdat het in welingelichte kringen bekend
is, dat hij in relatie staat met dezelfde man, die ook als intieme
vriend geldt van Claus. Deze man is een vijftigjarige Amsterdammer, mr.
F. Salomonson. Salomonson is een kenner van Hof-zaken.
Toen
Beatrix in Leiden rechten studeerde woonde ze op Rapenburg 45 bij de
familie Drijber (mr. J. Drijber, een tijd lang wethouder in Leiden, is
inmiddels burgemeerster van Arnhem). Salomonson, die ook rechter
studeerde in Leiden, was goed bevriend met de Drijbers. Hij bezocht het
huis veelvuldig en maakte zoo ok kennis met de prinses. Nadat hij zijn
studie had afgesloten als beste van zijn jaar (international recht),
maakte hij naam in het leger (bij de Pantser-brigade Sytzema) toen hij
daar een enorme diefstal van explosieven ontdekte. Dat levered hem de
gouden ere-medaille op van de Huzaren.
Na enige jaren als
kantonrechter te Dordrecht kruimeldieven te hebben berecht, trad
Salomonson in dienst bij het hoofdstedelijke advocatenkantoor Loeff
& van der Ploeg aan De Lairessestraat 139. Toen Beatrix koningin
werd, ontsloeg ze de notaris die de financiele zaken van de vorstin
behandelde en verkoos de adviezen van Loeff & van der Ploeg. Mr. F.
Salomonson speelde bij dit alles op grond van zijn juridische kennis en
kunde een sleutelrol. De jurist-huisvriend probeert in het kielzog van
dit alles meer balans aan te brengen in de politieke overtuigingen van
de koningin en de prins-gemaal die in het verleden wel eens ietwat te
veel naar de linkerkant dreigden over te hellen.
Het is
verbazingwekkend, dat de verantwoordelijken aan het Hof pas na enige
weken na de aanstelling van Salomonson door een tip van buiten op de
hoogte raakten van de afwijkende seksuele geaardheid van de prins-gemaal
en zijn verhouding met de juridisch adviseur van de koningin. Maar toen
de heer Spierenburg, Hoofd Beveiliging aan het Hof, de mannen
ondervroeg die Claus bewaakten, kreeg hij te horen dat deze
politie-beambten reeds geruime tijd op de hoogte waren van de
homoseksuele escapades van Claus. Ze hadden het echter om onbekende
redenen niet gemeld aan hun superieuren. Toen vervolgens op grond
hiervan nader onderzoek werd gedaan naar de handel en wandel van Claus
gedurende de laatste jaren, ging een beerput open. Zo bleek bij navraag
in Bonn dat Claus in 1962 van zijn post in Afrika naar Duitsland was
teruggehaald omdat hij zich had ingelaten met verboden seksuele
activiteiten. In Duitsland oud nieuws, maar het werd blijkbaar niet
geconstateerd bij de screening die voorafging aan zijn verloving met
Beatrix.
Tot de horror van de recherché werd vastgesteld, dat
Claus als homoseksueel grote bekendheid genoot in homokringen in
Amsterdam, Den Haag en andere plaatsen, en dat al lange tijd. Maar ook
buiten deze kringen was de geaardheid van de prins-gemaal bij velen als
gerucht bekend.
Nadat deze heikele toestanden pas in zo'n laat
stadium werden ontdekt vond de afgelopen weken crisisberaad plaats in de
meest besloten kring: de minister-president, de ministers van
Binnenlandse Zaken en Justitie bevonden zich samen met de koningin in
een werkelijk duivelse situatie. De voortdurende depressies van de prins
waren reeds aanleiding geweest voor het overwegen van rigoreuze
maatregelen, maar dit nieuwe element dat aan de affaire werd toegevoegd
maakte een acute en waarschijnlijk spectaculaire beslissing
onafwendbaar.
Homoseksualiteit is in het relatief
vooruitstrevende en tolerante Nederland op zichzelf niet iets waar
mensen zich erg druk om maken. Maar intussen hadden geheime
onderzoekingen bewijs opgeleverd, dat er kruisverbanden bestaan tussen
enerzijds de affaires rond Claus en de homoseksuele politici en
anderzijds de Amsterdamse onderwereld. Een ontoelaatbare toestand die
vanuit mogelijke chantage tot de meest ernstige gevolgen zou kunnen
leiden of reeds geleid had. Minister Hans Wiegel van Binnenlandse Zaken
stuurde de BVD aan en als VVD-fractieleider hoorden Wiegel –en ook zijn
opvolger in die hoedanigheid Ed Nijpels- van al deze geheimen in de
parlementaire commissie die toezicht houdt op de geheime diensten.
Vast
staat, dat er nog enige koppen zullen rollen. Niet alleen bij de
geheime diensten, maar ook in de allerhoogste regionen. Maar het is
thans nog niet duidelijk, welke koers de regering en de koningin zullen
kiezen. Het aftreden van Beatrix ten gunste van haar oudste zoon Willem
Alexander (nog minderjarig) en een regentschap van haar zus Margriet
waren reeds in eerdere stadia overwogen. Omdat een echtscheiding niet in
overweging wordt genomen, zou 'een volledige neutralisering' –op een of
andere manier- van de in zo grote problemen geraakte Claus de enige
mogelijke oplossing kunnen vormen. Dit drama kan in de komende weken
reeds zijn hoogtepunt bereiken. EINDE DEEL 4.
CLAUSGATE 5:
EEN BUITENECHTELIJKE ZOON
Naar
aanleiding van de serie Clausgate die deze website eerder presenteerde
(vier delen, hier het eerste deel) heeft zich een aantal bronnen tot
klokkenluideronline gewend. Een daarvan had een overtuigend verhaal.
Deze bron gaf aan bekend te zijn bij de 'autoriteiten' en reeds grote
problemen te hebben ondervonden door 'tegenkrachten' die zijn verhaal
willen tegenhouden. Dit is het verhaal van bron.
Claus heeft een
zoon verwekt in New York in het midden van de jaren vijftig van de
vorige eeuw. New York zou een van de eerste plaatsen zijn geweest waar
hij als aankomend diplomaat zou zijn gestationeerd, al vinden we deze
posting in bronnen niet terug. Deze zoon heet Teary O'Hara. Hij heeft
een herberg in het plaastje Stillwater in Minnesota. In dit stuk wordt
hij beschreven en is ook een foto te zien. Net als zijn vader is Teary
homofiel en lijdt hij aan depressiviteit. Van de moeder is niets bekend.
Teary groeide op als geadopteerd kind. Na de dood van Claus, zijn
biologische vader, in 2002 is hij bezocht door een vertrouweling van de
koninklijke familie, baron Adolf Sirtema van Grovestins. Deze deelde hem
bij die gelegenheid mede dat hij nu 'officieel was erkend' door de
koninklijke familie als zoon van Claus. Hij kreeg hierbij een gouden
ring met wapen die dateert uit de zestiende eeuw en een geldbedrag.
Sirtema van Grovestins was lange tijd een topman bij ABN Amro en tevens
persoonlijk financieel adviseur van Juliana en Bernhard. Volgens de bron
zou Claus gedurende vele momenten in zijn leven op zoek zijn geweest
naar deze zoon. Mede om deze reden bezocht hij regelmatig
homo-gelegenheden in New York waarbij hij soms werd vergezeld door Frits
Salomonson, de juridisch adviseur van Beatrix met wie Claus een
verhouding had. Teary O'Hara zou lijden aan AIDS.Dit
verhaal is naar buiten gekomen omdat Teary O'Hara regelmatig ook
Amsterdam bezocht. Daar kwam hij in een horeca-gelegenheid in contact
met bron. Daarbij vertelde hij bron zijn levensverhaal en zijn
problemen: grote conflicten met zijn ouders, depressiviteit, een
traumatische coming-out, dat soort dingen. Bron wierp toen de suggestie
op dat hij wel eens geadopteerd zou kunnen zijn. Terug in de VS ging
O'Hara dat uitzoeken en dat bleek inderdaad het geval. Toen hij daarna
werd bezocht door Sirtema van Gravestins, had hij het antwoord op het
mysterie van zijn afstamming in handen. Hij keerde terug naar Amsterdam,
waar hij aan bron het complete verhaal vertelde en ook de gouden ring
liet zien. Bron trok vervolgens de aandacht van geheime diensten in ons
land en werd geintimideerd.
EINDE DEEL 5.
Ik hoop ook oprecht dat
Marieke de Vries van de NOS hier werk van gaat maken!! Dit gesprek moet
toch indruk op Marieke de Vries achter gelaten hebben???Om
het verhaal nog wat verder uit te diepen, hieronder ook even het verhaal
over de banden van Demmink met dat tuig von Oranje...
'Koninklijk' pedo-netwerk rond Demmink?
O
wat zijn de zaken aan het schuiven rond onze hooggeplaatste
pedofielenclub… Het is te veel allemaal, maar laten wij van
Klokkenluideronline ons nu maar even concentreren op Joris Demmink. Wat
die allemaal wel niet moet weten! Goed, de nieuwe feiten die boven tafel
zijn gekomen dankzij Ton Biesemaat en Stan de Jong leren ons het
volgende. In het pedofielen-netwerk dat onderwerp was van het 'Rolodex-
of Embargo-onderzoek' (zie feitenoverzicht) werd een belangrijke plaats
ingenomen door mr. Frits Salomonson, voormalig juridisch adviseur van
Beatrix. Hij werd in de stukken niet met naam en toenaam genoemd (bij De
Telegraaf en in de Runderkamp-papers is spake van een 'oud-advocaat van
de koningin'), maar 'iedereen in het wereldje' wist precies om wie het
ging. Salomonson zat dus in het netwerk net als twee hoofdofficieren van
justitie (waarvan er een Hans Holthuis is en de andere Jan Wolter
Wabeke zou kunnen zijn; Holthuis en Wabeke verlieten beiden rond
dezelfde tijd, eind 2000, het OM), een 'oud-bewindspersoon' (Job de
Ruiter?) en een Amsterdamse professor met de achternaam 'van R.' Maar
Demmink maakte zelf ook deel uit van deze illustere club: dat blijkt uit
de reconstructie die deze site maakte naar aanleiding van artikelen uit
De Telegraaf en de 'Runderkamp-papers': Demmink onderhield immers nauwe
banden met 'pedo-professor' Van R. die hij zelfs op de hoogte hield van
de vorderingen van het onderzoek tegen hem! Het spectaculaire nieuws is
nu dat…. nee, dat geloof je toch werkelijk niet, maar het heeft er toch
alle schijn van, nee, het moet wel zo zijn dat…
ook prins Claus
von Amsberg deel uitmaakte van dit netwerk! Dat is namelijk een bijna
dwingende gevolgtrekking uit de stukken die Stan de Jong vandaag op zijn
website publiceert. Een van die stukken is een nooit gepubliceerd
verhaal dat was bestemd voor het Duitse blad Der Spiegel -dat al vaker
aan de wieg stond van Oranje-onthullingen- het andere is een stuk van de
hand van collega Ton Biesemaat. In deze stukken wordt uitgebreid
stilgestaan bij de homoseksuele banden tussen Salomonson en Claus die
culmineerden in een gezamenlijke homobarren-slemptocht in New York
waarvan de CIA foto's heeft gemaakt waarmee ons land werd gechanteerd,
precies dus zoals ons land gechanteerd werd met de 'Demmink-files' uit
Turkije. Vanuit de centrale rol die Salomonson innam in het
'Rolodex-netwerk' ligt het in alle lijnen der logica ook Claus in het
netwerk te plaatsen, temeer daar uit het Spiegel-stuk blijkt dat Claus
en Salomonson een homoseksuele verhouding hadden en ook naar voren komt
dat Claus behept was met pedofiele neigingen. Dat zou dus betekenen dat
Claus ook aanwezig zou kunnen zijn geweest bij de 'sinistere
seksfeesten' in de flat van Van R. in Amsterdam-Noord waarbij (De
Telegraaf) minderjarige kinderen werden ingezet die speciaal uit
Oost-Europa werden geimporteerd om te worden misbruikt. Dat Claus voor
dergelijke zaken niet terugdeinsde blijkt uit een verklaring waarover
Biesemaat spreekt die was gedeponeerd bij een notaris van een echtpaar
dat Claus in een bordeel had gezien terwijl hij sex had met minderjarige
kinderen. Over het 'sinistere' karakter van de Amsterdamse
pedofielen-feestjes komen we het een en ander te weten vanuit de
verhalen die over Salomonson bekend zijn: in zijn huis aan een
Amsterdamse gracht had hij een martelkamer waar Marokkaanse kinderen
zouden zijn doodgemarteld en zijn begraven in zijn tuin. Deze zaken zijn
aan de orde gesteld in een brief aan voormalig burgemeester Schelto
Patijn van Amsterdam van de buren van Salomonson die, dat zal u niet
verbazen, ruzie hadden met de chique advocaat. Biesemaat hierover: "Die
burenruzie liep zo uit de hand dat Houben en Sietsema een brief stuurden
naar de destijds Amsterdamse burgemeester Schelto Patijn. In de brief
maakten ze ook gewag van de activiteiten van Salomonson met volgens hen
minderjarige jongens. Veelal waren dat Marokkaanse schandknapen. Volgens
Houben en Sietsema had Salomonson zelfs in zijn huis een SM-kamer
ingericht. Ook zou Sietsema eens schoten hebben gehoord. Dat was de
aanleiding voor het gerucht dat er mogelijk een lijk in de tuin of het
pand van Salomonson zou zijn begraven of verstopt. Het mag duidelijk
zijn dat dit lijk nooit is gevonden."
Maar even terug naar Joris
Demmink. Een belangrijk aspect bij het hele netwerk is die import van
jongetjes uit Oost-Europa. Hiernaar is een specifiek recherche-onderzoek
geweest, het HIK (Handel In Kinderen)-onderzoek. Een cruciale rol bij
deze import werd gespeeld door een topambtenaar met de voornaam 'Joris'.
Er zou tegen deze 'Joris' een veroordeling zijn uitgesproken, maar de
identiteit van deze man is nooit bekend geworden. Volgens Stan de Jong
die zegt te weten wie het is gaat het niet om Demmink. Ik daag hem uit
de naam bekend te maken.
We begrijpen nu veel veel beter waarom
de positie van Joris Demmink vrijwel onaantastbaar is: naar alle
waarschijnlijk zat hij met prins Claus in een pedo-netwerk waarbinnen
wellicht de meest afgrijselijke zaken hebben plaatsgevonden.We begrijpen
ook waarom het 'Rolodex-onderzoek' geruisloos van de kaart is
verdwenen: door de mogelijke aanwezigheid van Claus hebben alle
deelnemers aan het netwerk een soort 'vrijbrief' in handen die hun de
facto onschendbaar maakt!
Tja al met al een vreselijk verhaal en daarom dus aandacht voor deze beerput...
Erwin Lensink