Over de Heilige Hildewaris bestaan twee verschillende verhalen. Het historische verhaal vertelt dat ze in de 12e eeuw de Sint-Martinuskerk in Sint-Oedenrode gesticht zou hebben.

Door Dienie Kars │ De Nieuwe Media

In dit artikel nemen we een duikje in de geschiedenis om wat meer verdieping aan te kunnen brengen waarmee we de huidige tijd en de geschiedenis van een eeuw geleden met elkaar kunnen verbinden. Volgens Hogere veiligheidsdeskundige* Ad van Rooij spelen ambtenaren van de gemeente Meierijstad waarin Sint-Oedenrode ligt een belangrijke rol in de huidige machtsstructuur.

*) Met het diploma Hogere Veiligheidskunde ben je gekwalificeerd om op strategisch niveau veiligheidsvraagstukken te signaleren, analyseren en verbeteren. Je kunt optreden als zelfstandig veiligheidskundige en organisaties adviseren over het ontwikkelen en implementeren van veiligheidsbeleid.

GRAF VAN HILDEWARIS

Om het mysterie van de heilige Hildewaris van Sint-Oedenrode op te lossen wordt haar grafsteen in de Sint-Martinuskerk gelicht en worden de botten met een C-14-onderzoek gedateerd. Hieruit blijkt dat de botten van Hildewaris uit de 11e eeuw komen, en dus niet overeenkomen met de verhalen. Het zou te verklaren zijn met een geschiedvervalsing door de hertog van Brabant in de 12e eeuw.

Synopsis 

Over de Heilige Hildewaris bestaan twee verschillende verhalen. Het historische verhaal vertelt dat ze in de 12e eeuw de Sint-Martinuskerk in Sint-Oedenrode gesticht zou hebben. 

Het legendarische verhaal beschrijft dat Hildewaris de hofdame van de heilige Oda was. Echter zijn de botresten van Oda in 1996 onderzocht, en daaruit blijkt dat ze komen uit de 3e of 4e eeuw. De twee verhalen spreken elkaar qua datering dus tegen. Welk verhaal is het meest waarheidsgetrouw? 

In Deel 1 zijn de Spoorzoekers terug in Sint-Oedenrode, bijna op dezelfde plek waar er naar de burcht van Rode is gezocht. Echter zijn ze hier nu met een ander doel: het mysterie rond de heilige Hildewaris ontrafelen. Om dit te doen worden de voorbereidingen gemaakt om de grafsteen te lichten. Dit wordt met uiterste precisie gedaan om de schade aan het graf te beperken.

In Deel 2 van de aflevering wordt de grafsteen van Hildewaris gelicht. Duidelijk wordt dat het skelet van Hildewaris niet compleet is. Echter is dit niet erg voor het antropologisch onderzoek. Hieruit blijkt dat de botten van Hildewaris uit de 11e eeuw komen. Dit komt dus niet overeen met zowel het historische als het legendarische verhaal. De botten worden vervolgens weer netjes herbegraven onder toeziend oog van de pastor.

www.erfgoedbrabant.nl

Hieruit blijkt dat de botten van Hildewaris uit de 11e eeuw komen, en dus niet overeenkomen met de verhalen.

Sint-Martinuskerk (Sint-Oedenrode)

De Sint-Martinuskerk is een rooms-katholieke kerk in het Nederlandse dorp Sint-Oedenrode.

De Sint-Martinuskerk verving een gelijknamige kerk uit 1808, die destijds de middeleeuwse Sint-Odakerk verving en in 1912 werd gesloopt. Van de Sint-Odakerk resteert nog het hoogkoor uit 1498, nu een zijkapel van het koor. Dit hoogkoor is aangemerkt als rijksmonument. De huidige kerk werd ontworpen in neogotische stijl door architect W.Th. van Aalst. Opvallend is dat de kerk, in tegenstelling tot de Sint-Oda destijds, niet strikt is georiënteerd waardoor het oude koor onder een hoek op de kerk staat. De kerk werd in de huidige vorm voltooid in 1915. Plannen voor een grote toren werden niet uitgevoerd; in plaats daarvan kreeg de kerk een kleine toren.

Kerkhof

(bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Sint-Martinuskerk_(Sint-Oedenrode))

De legende van Sint-Oda

Waarheid of verzinsel?

Tijd van monniken en ridders│Hij kende Oda niet. En toch schreef kanunnik (=priester) Godefridus van Rode haar levensverhaal. Want Oda lag begraven in de kerk van Rode en al meer dan honderd jaar vereerden de mensen haar. Oda was zelfs zó bijzonder voor de mensen dat het dorp Rode haar naam kreeg: Sint-Oda-Rode of Sint-Oedenrode. Zo'n bijzondere vrouw had vast en zeker een bijzonder verhaal. Wie was Sint-Oda?

De legende van Sint-Oda

Het verhaal van Oda is een legende. Dat is een oud volksverhaal waarvan niemand weet of het echt gebeurd is. In een legende kunnen verzinsels zitten. Volgens de legende was Oda een mooie Schotse prinses. Maar Oda was blind en daarom wilde niemand met haar trouwen. Haar vader stuurde haar naar Luik om te bidden bij het graf van Sint-Lambertus. En wat denk je? Ze kon ineens zien! Oda keerde terug naar Schotland. Toen haar vader zei dat ze met een akelige man moest trouwen, besloot ze te vluchten. Na een lange zwerftocht kwam ze in Rode terecht. Ze wilde in haar leven nog maar één ding: leven voor god. Toen Oda in 726 stierf, kwamen de mensen naar haar graf. Oda zou genezende krachten hebben. Ze kon je genezen van allerlei ziektes en kwalen.

Botten met een zoete geur

In het jaar 1099 kwam de bisschop van Luik naar Rode. Hij was een belangrijk man in de kerk. De bisschop liet de botten van Oda uit het graf halen. Volgens het verhaal verspreidden ze een aangename, zoete geur. Door het optillen van de botten liet de bisschop zien dat Oda heilig was. Ze werd voortaan Sint-Oda genoemd. De botten werden in een reliekschrijn gelegd. Dat was een soort kist versierd met dure materialen. Bij de kist konden mensen Sint-Oda om hulp vragen. Nu weten we dat deze botten niet van Oda konden zijn. Wetenschappers ontdekten dat ze uit de derde of vierde eeuw waren. De ivoren kam van Oda kwam zelfs uit de twaalfde eeuw! Wie had er belang bij om mensen wijs te maken dat de botten en kam echt van Sint-Oda waren?

De kapittelkerk

Heer Arnold van Rode was een vriend van de bisschop van Luik. En hij was de baas in Rode. Hij wist dat het graf met de botten van Sint-Oda belangrijk was. Arnold kon geld verdienen aan de mensen die het graf bezochten. Hij besloot op het graf een bijzondere kerk te bouwen: een kapittelkerk. Negen priesters zorgden voor de kerkdienst. Ze werden kanunniken genoemd. Elke dag zongen zij in de kerk, spraken het getijdegebed (=dagelijkse gebeden) uit en schreven boeken.

Vita Sanctae Odae

Rond het jaar 1175 was Godefridus van Rode kanunnik in de kapittelkerk. In de tijd van monniken en ridders konden alleen mensen zoals Godefridus schrijven. Godefridus had Sint-Oda niet gekend, maar wel veel over haar horen vertellen. Hij besloot om haar levensverhaal 'Vita Sanctae Odae' te schrijven. In het Latijn. Dat is de taal die werd gebruikt door de katholieke kerk. De tekst is met een ganzenveer en inkt geschreven op perkament. Dat is een soort papier, dat gemaakt wordt van dierenhuiden. Het schrijven gebeurde met de hand, daarom werd de tekst een handschrift genoemd. De kanunniken lazen het verhaal van Sint-Oda tijdens het getijdegebed voor.

De naam Sint-Oedenrode

De mensen in Rode vonden Sint-Oda bijzonder. Volgens hen was het verhaal van Sint-Oda geen verzinsel. Ze wilden zelfs dat hun dorp haar naam kreeg. In het jaar 1274 werd voor het eerst de naam 'Rode Sancte Ode' of Sint-Odarode opgeschreven. Deze naam kennen we nu als Sint-Oedenrode. Je kunt het hoogkoor van de middeleeuwse kapittelkerk nog zien. Het herinnert aan de legende van Oda die op deze plek begon.

(bron: https://www.canonvannederland.nl/nl/noord-brabant/meierijstad/legende-van-sint-oda)

Sint-Martinuskerk (Olland)

De Sint-Martinuskerk is de rooms-katholieke parochiekerk van Olland, gelegen aan Pastoor Smitstraat 42.

Olland werd in 1865 een zelfstandige parochie. Er werd een kerk gebouwd die in 1880 gereed kwam en ontworpen was door Hendrik Jacobus van Tulder. Deze kerk werd in 1944 echter opgeblazen.

Een nieuwe kerk kwam gereed in 1950. Architect was Martinus van Beek. Het is een landelijk, bakstenen kerkje onder zadeldak met een voorgebouwde lage, vierkante toren gedekt door een laag tentdak. De kerk heeft rondboogvensters.

Links van de kerk bevindt zich een begraafplaats met daarop een viertal neogotische priesterzerken en een calvarieberg. Voor de kerk staat een Heilig Hartbeeld uit 1926. In 2018 werd de kerk aan de eredienst onttrokken.

(bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Sint-Martinuskerk_(Olland))

Wie helpt er mee om de vanaf 13 januari 2024 gekidnapte zoon Jos, van Ad van Rooij te zoeken?

Waar is Jos van Rooij gebleven? Weet iemand het?

Zo ja, stuur dan een e-mail naar: redactie@waarheidskrant.nl

Ad van Rooij, de radeloze vader, die tot heden nog steeds niet weet waar zijn zoon Jos van Rooij is, vraagt zich nog steeds af waar zijn zoon Jos is gebleven.

Maatschappelijk werker ESTHER VAN HAAREN, werkzaam voor de Private Welzijnsorganisatie LUMENS te Boxtel, wist al op 23 augustus 2024 waar de POLITIE de vanaf 13 januari 2024 gekidnapte JOS VAN ROOIJ in GIJZELING houdt

Voor meer informatie en het bewijs lees de volgende paarse link op De Nieuwe Media.

Voor meer achtergrondinformatie lees de volgende paarse link op De Nieuwe Media.

Midden in de dorpskern van Sint-Oedenrode gaan de Spoorzoekers op zoek naar de burcht van Arnold van Rode, een groot machthebber die in de 12e eeuw de lakens uitdeelde. Om de precieze locatie van de burcht te vinden, graven de spoorzoekers naar de gracht. Het hertogshuis van de Hertog van Brabant uit de 14e eeuw wordt ook gevonden.

Synopsis

In Sint-Oedenrode wemelde het in de Middeleeuwen van de kastelen. Over de burcht van Arnold van Rode is geschreven, maar het kasteel zelf is nooit gevonden. In hartje Sint-Oedenrode, vlakbij de markt en naast de Sint-Martinuskerk zou de burcht hebben gestaan. Door de jaren heen is er op deze plek veel gebouwd en gesloopt. Om ruimte te maken voor winkels en appartementen wordt er weer gesloopt. Dit biedt een mooie mogelijkheid om op zoek te gaan naar de resten van de burcht.

Om de omvang en de precieze locatie van de burcht te bepalen, gaan de Spoorzoekers in Deel 1 van de aflevering op zoek naar de gracht. Dit doen ze door een proefsleuf te graven. Uit de sleuf komen sporen uit de 11e en 12e eeuw: een vloer van wat een smederij geweest heeft kunnen zijn en verschillende scherven uit deze tijd wijzen erop dat er menselijke activiteit plaats heeft gevonden. Mede door scheuren in de gesloopte school en in omringende huizen is de omvang van de gracht te schatten.

In Deel 2 van de aflevering worden maar liefst vier grachten gevonden. Deze zouden alle bij de burcht van Arnold van Rode horen. Er zijn ook funderingen gevonden, echter niet die van de burcht, maar die van het hertogshuis van de Hertog van Brabant uit de 14e eeuw. De burcht en het hertogshuis hebben echter wel een connectie: de hertog zou het huis op de funderingen van de burcht gebouwd hebben om zo zijn macht uit te drukken.

www.erfgoedbrabant.nl

Arnold I van Rode

Arnold I van Rode leefde rond 1100 en was de eerste bekende heer van Rode. Tevens was hij de stamvader van het adellijke geslacht Van Rode. Ten tijde van zijn heerschappij liet Arnold I een burcht bouwen nabij de rivier de Dommel. Vermoedelijk was hij een kruisvaarder die in het gevolg van Godfried van Bouillon naar Jeruzalem afreisde.

Tijdens archeologisch onderzoek op het voormalig burchtterrein werd in 2006 de Herakles van Sint-Oedenrode gevonden. Vermoedelijk is dit zeer oude sieraad na de kruistochten meegenomen naar Sint-Oedenrode.

Arnold I kreeg ten minste de volgende kinderen:

• Arnold II van Rode, heer van Rode.
• Gijsbert I van Rode, heer van Rode.
• Philips van Rode, bisschop van Osnabrück.

(bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Arnold_I_van_Rode)

Herakles van Sint-Oedenrode

De Herakles van Sint-Oedenrode is een sieraad daterend uit de klassieke oudheid dat in 2006 werd gevonden op het voormalig burchtterrein van de Heren van Rode te Sint-Oedenrode. Het sieraad bestaat uit een ovaal geslepen halfedelsteen van ametist met daarop een afbeelding van de Romeinse halfgod Herakles welke is omringd met een gouden vatting en dubbele parelrand.

Vermoedelijk is het sieraad door Arnold I van Rode, die als kruisvaarder in het gevolg van Godfried van Bouillon afreisde naar het Heilige Land, meegenomen naar het Sint-Oedenrode.

(bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Herakles_van_Sint-Oedenrode)

ONZE NIEUWSTE ARTIKELEN

Lees onze informatie middels onze dagelijkse artikelen, dan bent U goed op de hoogte van het wereldse gebeuren. Klik op een afbeelding hieronder om het artikel te kunnen lezen.